Eigenlijk blog ik al jaren (verhalen genoeg, het leven is gul als het om onderwerpen gaat) maar dat doe ik vooral in mijn hoofd. Hoeft niet opgeschreven, denk ik dan, want het is er al. Maar ‘het is er al’ is nu juist een motto van mij. Het is er al … alleen zie je dat maar al te vaak over het hoofd. En over verhalen gesproken: alles draait om verhalen in het leven, verhalen die je van elkaar wilt horen en verhalen die je elkaar wilt vertellen. Dus dan maar in het daglicht ermee! Om te beginnen daarom een ‘het-is-er-al-verhaaltje’ over de steenhouwer en de berg.

De kleine steenhouwer tikt met zijn houweel in de keiharde gigantische bergwand. Bezweet en uitgeput voelt hij zich een armzalige stakker: was ik maar de zon, dan was ik oppermachtig en bevrijd van deze slavenarbeid. Hij heeft ‘t nog niet gezegd of hij staat al aan de hemel te stralen. Totdat ie verduisterd wordt door een wolk. O, was ik maar die wolk, dan had ik zelfs macht over ’t schijnen van de zon. En daar zweeft hij al verder, voortgeblazen door de wind, die hem vervolgens weer de baas blijkt. Eenmaal als de wind lijkt hij onoverwinnelijk tot ie tegen een stenen muur botst. Zo, die berg overtreft dus wind, wolken en zon. Voortaan staat hij als berg te genieten van zijn macht…tot het moment dat hij voelt dat er iets toch nóg sterker is…gekietel in zijn flank en ’t geluid van regelmatig getik…Voilà!