is het thema van de Boekenweek. Helemaal niet zo gek gekozen, dacht ik. Jarenlang was ik namelijk gehuld in een dwangbuis naar het Boekenbal gegaan. Geboeid door mijn eigen gedachten: à la ben ik hier wel op mijn plek, moet ik niet eerst zelf een boek geschreven hebben, waarom loop ik hier aan de hand van, zonder eigen alibi, tot en met: hé hallo, zaten wij niet ooit samen in de collegebanken en waarom groeten jullie nu niet terug, ladieda. En laat ik nou uitgerekend dit jaar besloten hebben dat dit allemaal pure waanzin is. Dat het gewoon fijn is om erbij te zijn, basta. Zo vertrok ik dit keer als mijn eigen held in een baljurk gemaakt van voorpret en luchtigheid. En dat werkte als een malle: nog nooit zo’n leuk Boekenbal gehad. Met veel plezier met Herman Pleij gepraat over de middeleeuwse traditie van verhalenspelen aan tafel (!), een diepe buiging op het Ajax-balkon gemaakt voor een steengoed zingende Dimitri Verhulst, ontroerd geraakt door een waanzinnig eerlijke Maarten Biesheuvel, en Ilja Leonard Pfeijffer bedankt voor ‘t mooiste boek van ’t afgelopen jaar. Na een dolle avond keerde ik bevrijd van mijn eigen dwangbuis met grote glimlach en op twee glazen muiltjes (ik heb al een droomprins!) terug van het bal.